De minder goede momenten

hey iedereen, lang geleden, ik weet het.
Maar zoals jullie allemaal ook wel gezien hebben op fb, ben ik heel vaak weg geweest, onderandere naar Disneyland in Cali, dan naar Maui in Hawaii en ik ben nu pas 3 dagen terug van Mexico ( over alles volgt later nog een blogbericht ). Maar nu ben ik terug thuis in Bend en gaat alles stilletjes aan beginnen verandere. Onderandere ; mijn gastzus gaat nr Frankrijk ( ook met AFS) en daardoor ga ik op school meer alleen zijn en ga ik weer met mijn gastmama of met vrienden in school zien te geraken. Ook ga ik als ik vragen heb nu alles alleen op zien te lossen int school of ergens anders, want nee ik weet nog steeds niet hoe ALLES  in mijn school werkt sinds die giga is en heel anders als in België. Een ander ding is dat mijn lief wss van school gaat veranderen en nu werkt in de weekends en ik hem daardoor nu zelf al minder zie. Hierdoor heb ik beide heel fel schrik dat alles gaat veranderen en door al deze zorgen voel ik mij hier nu zelf al niemeer zo goed als in het begin. Ook zit ik hier nu al 4 maanden ( op 9 januari ), en zijn de mensen niet meer zoals in het begin. Eerst praten ze met u omdat ge nieuw zijt, maar nu is alles moeilijk, zeker om vrienden te maken. Ook is mijn gedacht over de mensen in mijn school en mijn gastgezin veranderd.
Na een tijdje begon ik door te krijgen dat de mesen in mijn school helemaal ni zo vriendelijk zijn en er echt wel veel groepjes zijn en het heeel moeilijk is om er in een te geraken. Ook gaat alles heel snel rond in mijn school en worden verhalen nu en dan heel fel verdraaid waardoor er soms iemand in de gang eens naar u toe komt en u iets verteld waar helemaal niets van waar is.
Kortom, de mensen daar zijn meer achterbaks en leven in hun iegen wereldje met hun eigen vrienden en het is niet omdat ze nu en dan eens met u praten int school, da ge hun vriendin zijt. De meeste mensen waar ik in mijn klas mee praat ofzo,  zeggen niet eens goeiedag tegen u als ze u tegenkomen in de gangen. Sommige lijken beschaamd om met iemand ' nieuw' bevriend te zijn. Het is heel moeilijk om ergens binnen te geraken ( in een groep van vrienden ) die elkaar al voor 6 jaar of langer kennen. En de meeste mensen geven int school geen hol om of gij u slecht voelt of ni, want ge zijt van een ander land, en ge zijt geen van hun. En hoe ge het dan ook draait of keert, zo is het gewoon. En ik ben zeker nie de enige die zo denkt. In mijn groep vr uitwisselingsstudenten in de USA, zegt iedereen dit. En ik denk dan dat het gewoon de Amerikaanse vorm van school en mensen is, aangezien iedereen hetzelfde ondervind. Ook de uitwisselingsstudenten in mijn school ondervinden dit, want als ik zo rondkijk tussen hun, heeft niemand van hun echt vrienden, tenzij ze een lief hebben of heel knap zijn en ng steeds single. Het klinkt miss belachelijk, maar ge zou ervanversteld staan hoeveel mensen er met u praten as ge nieuw zijt en een beetje aantrekkelijk in hun ogen ( zoals wij een jongen hebben in onze school en die veel vrienden heeft, gewoon enkel en alleen al daarom ).
Dit vind ik echt heel jammer, want het maakt mijn ervaring hier een stuk anders als ik had gedacht. En ik weet wel dat iedereen dipjes heeft en dit is er waarschijnlijk een van mij, en ik zal uit de slechte dingen ook wel leren, maar het blijft altijd stom om in zo een periode te zitten.
Elke dag blijf ik nadenken over hoe ik dingen beter kan maken maar het is echt moeilijk want mijn ouders werken beide laat elke dag en nu mijn zus er niet meer gaat zijn, ga ik bijna nergens geraken.

Vele onder jullie denken nu wss da ik depressief ben ofzo en geen moeite doe, maar da doe ik wel, maar bedenk wel da ik nog steeds in een onbekend land zit en vele dingen hier anders zijn. Onder andere zoals ik al zei ; en is geen openbaar vervoer..   
Het is gewoon het feit dat ik weet dat er u een moeilijke periode aankomt terwijl ik er net een gepasseerd ben ; namelijk Kerstmis en nieuwjaar en zo.  Dit was een moeilijke periode omdat ik in Mexico was tussen 25 onbekende mensen die niet mijn familie waren.. Dit was hard. In België stond ik daar nooit bij stil en was kerstmis geen 'big deal' voor mij. Maar zoals ze zeggen ' een mens heeft pas door hoeveel iets voor het betekend totdat het er niet meer is' , en dat gelde voor mij voor kerstmis ook. Ik had pas door dat ik dan eig graag bij mijn familie ben toen ik die dagen met 25 onbekende door moest brengen. En hoe ge het ook draait of keert, ik ben geen lid van hun familie, en op vele momenten valt dit op waardoor ik op vele momenten echt gewoon naar huis wou gaan ( of toch tenminste trg naar de States.) Zoals bijvoorbeeld als er een familiefoto gemaakt word, of als er kerstcadeaus worden uitgepakt en uw zussen cadeaus krijgen ter waarde van 500$ en gij allemaal kleine dingen. Begrijp me ni verkeerd, ik ben dankbaar voor alles wat ik heb gekregen, echt, ik vond da supervriendelijk enal, maar op zo een momenten voelt ge u toch wel een buitenstaander en weet ge da ge geen echt lid zijn van die familie. Ook is het zo dat in mijn gastgezin, ik ofwel niets van de plannen weet, of er op het laatste moment over word ingelicht. bijvoorbeeld als wij op zaterdagavond bij de oma en opa gaan eten, dan weet ik meestal van niets, maar al de andere wel. Dus dan heb ik net plannen gemaakt (want duhhh het is zaterdagavond) , en dan moet ik alles aflassen omdat ik van niets wist.
Iets ander is dat mijn zussen dingen wel mogen die ik soms ni mag ( en houd nuin uw achterhoofd dat ik 18 jaar ben en mij dit 2jaar, 6 jaar, en 11 jaar ouder maakt als mij zussen). Zoals bijvoorbeel ik die om 10 uur 'savonds thuis moet zijn, maar mijn 2 jaar jongere gastzus moet da niet, of moet dat ook maar het maakt ni uit als ze later thuis is. Maar om een of andere reden maakt da voor mij wel uit. Of als wij op vakantie zijn mogen ik en mij andere zus niets op fb of ni smsen of bellen( dit was zo in Maui ), maar mijn zus van 7 jaar oud mocht wel op mijn ouders hun PC's om online spellekes te spelen. Enja ge hoort het goed ; 7 jaar is ze. Van die dingen krijg ik het gewoon en die dingen maken het hier moeilijk, en die gebeuren bijna elke dag.

Een ander ding is dat mijn gastouders heel anders zijn dan mijn gewone ouders. In België mag ik meestal alles en word ik overal naartoe gebracht of word er onder de ouders iets geregeld ( want wij kunnen zelf nog ni rijden dus daar in nix mist mee, iedereen doet da). Maar hier is da ni zo. als ik vraag of ik iets mag doen mag ik meestal wel maar dan is er altijd wel iets ; ofwel moet ik 2 uur later al thuis zijn ( omdat het een schoolavond is urghh ), ofwel moet ik iemand vinden die me kan komen oppikken en thuis brengen. Ja vaak is het dan van ' laat dan maar zijn' want er is hier geen bus die ik ka pakken dus ik kan nergens geraken, of 2 uurtjes zijn gwn te kort om iets leuks te gaan doen. Enja er zijn natuurlijk keren dat da dan wel lukt, maar er zijn ook veel keren dat ik gewoon thuis zit omdat ik toch weet dat ik niets KAN doen door die dingen.

En natuurlijk heb ik hier ook veel goeie momenten enzo, of course. Maar dit is dan ook een samenvatting van de slechtere dingen in de afgelopen 4 maanden (!). En dit veranderd nog steeds niet dat dit een geweldig jaar is en een geweldige ervaring en ik ben nu al een ander persoon hierdoor. Maar na al die reactie die ik krijg van da ik met mijn gat in de boter ben gevallen en een geweldig leven lijd hier enal, mag iedereen ook wel eens weten dat er ook minder goede kanten zijn aan het leven als een uitwisselingsstudent ^^. Maar of course ga ik niet opgeven en er alles aan probere te doen om het beter te maken, ik hoop gewoon da iedereen het nu ook eens van een andere kant kan zien. Het is namelijk helemaal ni makkelijk om voor zo een lange tijd in een ander land te wonen zonder vrienden of familie.

thanks for reading, bye x